Τη δεκαετία του 1950 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, πολιτικός άνδρας διορατικός και προνοητικός (άλλωστε διοικείν σημαίνει εν πολλοίς προνοείν), έδωσε εντολή να σχεδιαστεί η «εξόρμηση» για την ανάδειξη και προβολή του ελληνικού τουρισμού. Οσχεδιασμός μεταξύ άλλων προέβλεπε προφανώς τη σύσταση ειδικού οργάνου που θα διαχειριζόταν τα ζητήματα τουρισμού, δηλαδή του EOT, αλλά και την ανέγερση του δικτύου ξενοδοχείων «Ξενία» σε επιλεγμένες περιοχές με τουριστικό ενδιαφέρον.
Λεπτομέρειες ή άλλα στοιχεία για τα κριτήρια με τα οποία επελέγησαν οι περιοχές όπου ανεγέρθηκαν τα «Ξενία» δεν γνωρίζω.
Ωστόσο η περιοχή Παλιούρι Κασσάνδρας, όπου ανεγέρθηκε το ομώνυμο «Ξενία», ήταν προσωπική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος πέταξε με ελικόπτερο επάνω από την ευρύτερη περιοχή της Κασσάνδρας και επέλεξε τον γραφικό όρμο με τις εκπληκτικές φυσικές ομορφιές για την ανέγερση του ξενοδοχείου.Ήταν μια περιοχή με θαυμάσια γαλάζια θάλασσα και ασημένια αμμουδιά, πραγματικό ακατέργαστο διαμάντι που περίμενε την αξιοποίησή του. Για την ιστορία, εκτός από υπηρεσιακούς παράγοντες στο ελικόπτερο επέβαινε και ο προσωπικός φίλος του, ο θεσσαλονικιός βιομήχανος Γιώργος Γεωργιάδης (ΦΙΞ).
Έτσι εγένετο το «Ξενία» Παλιουριού, που έμελλε να διαγράψει μια λαμπρή διαδρομή αίγλης, φινέτσας και φήμης. Μια εξαιρετική βιτρίνα του ελληνικού τουρισμού. Άρχισε να λειτουργεί την άνοιξη του 1961. Από τότε και μέχρι την πτώση του φιλοξένησε επώνυμους και μη, από τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την περιφέρεια. Υπήρξαν εποχές που ο ενδιαφερόμενος έπρεπε για να εξασφαλίσει τη διαμονή του να κάνει προκράτηση ή να βάλει μέσο, κάτι πολύ σύνηθες στον τόπο μας.
Η πιο σοβαρή έλλειψη στην περίπτωση του «Ξενία», που ήταν και η γενικότερη έλλειψη για τη Χαλκιδική της εποχής εκείνης, ήταν τα έργα υποδομής. Ο δρόμος ήταν ασφαλτοστρωμένος από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τα Νέα Μουδανιά. Από εκεί και πέρα δρόμοι αγροτικοί, στρωμένοι με χαλίκι, αλλού χωραφόδρομοι, έκαναν τη μετάβαση στο θαυμάσιο αυτό ξενοδοχείο βασανιστική. Όμως τουλάχιστον κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του η περιοχή υστερούσε και χώλαινε και σε άλλες υποδομές, όπως αποχέτευση, υγιεινό πόσιμο νερό, άνεση τηλεφωνικής επικοινωνίας. Εξάλλου η έλλειψη γέφυρας στη διώρυγα της Ποτίδαιας υποχρέωνε οχήματα, κάρα, ανθρώπους και ζωντανά να τη διασχίζουν με το θρυλικό «σάλι», όπως στις ταινίες γουέστερν.
Παρ’ όλα αυτά το «Ξενία» Παλιουριού με την υποδειγματική λειτουργία και τις απαράμιλλες φυσικές ομορφιές της περιοχής γνώρισε ημέρες δόξας, αίγλης και διεθνούς φήμης. Σήμερα, το άλλοτε διαμάντι του τουρισμού στην Κασσάνδρα καταρρέει αβοήθητο. Στην κατάσταση αυτή οδήγησε η αδιαφορία, η αναλγησία και η έλλειψη φαντασίας των αρμόδιων παραγόντων.
Όποιος διέρχεται από την περιοχή και συνέβη να γνωρίσει το «Ξενία» σε εποχές δόξας αντιλαμβάνεται την απόλυτη εγκατάλειψη και δεν μπορεί παρά να καταληφθεί από συναισθήματα θλίψης και αγανάκτησης. Κι όμως, οι ομορφιές της φύσης και η γραφικότητα της περιοχής είναι πάντα εκεί, στη θέση τους.
Sic transit gloria turistica, κατά τους Ρωμαίους (έτσι παρέρχεται η τουριστική δόξα)…
[ΠΗΓΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, του Στράτου Σιμιτζή, δημοσιογράφου-συγγραφέα, 25/9/2016]