Εκατοντάδες ήταν οι επισκέπτες του Παλαιοχωρίου το Σάββατο, καθώς από το πρωί αναβίωσε στην πλατεία του χωριού η «Τσιγαριδογιορτή» με ψησταριές και καζάνια.
Σε πανηγυρικό κλίμα, με ζωντανή μουσική, παραδοσιακούς μεζέδες (τσιγαρίδια) από χοιρινό, όπως επιβάλει αυτές τις ημέρες το έθιμο και άφθονο κρασί και τσίπουρο, κάτοικοι και επισκέπτες γιόρτασαν στο κλίμα των ημερών.
Η εκδήλωση ξεκίνησε στις 11 το πρωί και συνεχίστηκε μέχρι το απόγευμα με τη συμμετοχή χορευτικών του πολιτιστικού Συλλόγου.
Στο Παλαιοχώρι βρέθηκε ο αντιπεριφερειάρχης Γιάννης Γιώργος, οι περιφερειακοί σύμβουλοι Στέλιος Βαλιάνος και Κατερίνα Ζωγράφου και άλλοι επίσημοι, οι οποίοι ευχήθηκαν στους κατοίκους χρόνια πολλά.
Το έθιμο της Τσιγαριδογιορτής
Η Τσιγαριδογιορτή παλαιότερα ετοιμαζόταν σε πολλά χωριά της Χαλκιδικής. Πιθανότατα το έθιμο της σφαγής του οικόσιτου χοίρου ανάγεται στους ρωμαϊκούς χρόνους, τότε που οι γεωργοί θυσίαζαν, κατά τα «Σατουρνάλια» (17-25 Δεκεμβρίου), προς τιμή του Κρόνου και της Δήμητρας, χοίρο για την ευφορία της γης.
Οι Χαλκιδικιώτες πάντως, έσφαζαν το γουρούνι τα Χριστούγεννα, διότι και το κρύο επέτρεπε τη διατήρηση του χοιρινού κρέατος για πολύ καιρό και να φάνε δεν είχαν. Και οι «αλείξουρις» αυτές ημέρες χρειάζονταν πολύ και καλό φαγητό: «φαγούσ’μου ήταν κι δ’λειές δεν είχαν».
Η σφαγή του γουρουνιού, από παρέα φίλων και γειτόνων, ήταν όντως τελετουργική: λίγο πριν τη σφαγή, το έβγαζαν από το «κουμάσι» για να περπατήσει, «να σκνίσ’» ελεύθερα και να «χαρεί», προτού θανατωθεί. Ευθύς μετά το σφάξιμο, η νοικοκυρά το θύμιαζε μ’ ένα κεραμίδι «για να φύγουν τα μαϊκά» τα κάρβουνα από το αυτοσχέδιο θυμιατό τα έριχνε μετά στο λαιμό του χοίρου «για την ψυχή του ζώου αλλού, «έβαζαν στο στόμα του γουρουνιού κώνο («κουκ’νάρα») καλαμποκιού, για να μένει ανοιχτό (ίσως για να βγει πιο εύκολα η ψυχή του!)” σ’ άλλα πάλι χωριά, τα κάρβουνα με το θυμίαμα τα έριχναν στα αυτιά του γουρουνιού, για να φύγουν οι Καλικάντζαροι αλλού, τέλος, θυμίαμα και κρεμμύδι έβαζαν στο στόμα του, για να έχει γλυκό και νόστιμο κρέας.
Η θυσία του ζώου γίνεται, σίγουρα, με προφύλαξη, αγνείες, καθαρμούς και εξιλαστικές πράξεις, που συναντούμε σε πανάρχαιες τοτεμικές τελετουργίες, όπως λ.χ. στα «Βουφόνια» των αρχαίων, έτσι ώστε οι θύτες να γλιτώνουν από το κρίμα. Ακολουθούσε το θυσιαστικό συμπόσιο: τη μέρα αυτή έτρωγαν το μαύρο συκώτι, μαγειρεμένο με κρεμμύδια και κόκκινο πιπέρι. Το άσπρο το έτρωγαν την Πρωτοχρονιά.
Τις επόμενες μέρες οι νοικοκυρές έβγαζαν τη λίγδα (λίπος), έφτιαχναν τις «τσιγαρίδες» ή «πιτσουρούδις» (τσιγαρισμένα κομμάτια κρέατος και λίπους μαζί), γέμιζαν τα λουκάνικα, καθάριζαν τις «ουματιές» ή «ματιές», αλάτιζαν τον παστό και έφτιαχναν από τηγανισμένα κομμάτια κρέατος, λίπους και λουκάνικων τον «πασπαλά» (καβουρμά), που τον φύλασσαν σε πήλινα δοχεία, τις «βουτνάρες», για το θέρο.
[ΠΗΓΗ: http://aetoshal.blogspot.com, 30/12/2018]