Η ανάπτυξη του τουρισμού και η διατήρηση ενός υψηλού επιπέδου παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους επισκέπτες δεν είναι μόνο απόρροια της προσπάθειας των επιχειρηματιών του κλάδου. Απαιτεί και τη διασφάλιση ενός μίνιμουμ επιπέδου υποδομών, οι οποίες θα λειτουργούν με επάρκεια και θα μπορούν να προσφέρουν στους τουρίστες υποστήριξη και βοήθεια ό,τι και αν χρειαστούν.
Η Χαλκιδική παρόλο που συγκεντρώνει πολλούς τουρίστες, ξένους και Έλληνες, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υποδομών, τα οποία δεν μπορείς να τα έχεις, όταν θέλεις να είσαι προορισμός υψηλού επιπέδου. Η κατάσταση του οδικού δικτύου, ιδιαίτερα στο δεύτερο και στο τρίτο «πόδι» της Χαλκιδικής είναι από μέτρια έως κακή. Δεν μιλώ για την ανάγκη κατασκευής νέων δρόμων, αλλά για την συντήρηση των υφιστάμενων, προκειμένου να είναι σε θέση να εξυπηρετούν τα χιλιάδες Ι.Χ.
Λακούβες, πέτρες που πέφτουν μέσα στο δρόμο, νεροφαγώματα και βέβαια, εάν βρέξει, ποταμάκια νερού, τα οποία εισέρχονται στο οδόστρωμα και απαιτούν μεγάλη προσοχή από τους οδηγούς. Ιδιαίτερα στη Σιθωνία η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή και οι δρόμοι θυμίζουν τους αντίστοιχους στη Βουλγαρία επί κομμουνισμού. Εάν προσθέσουμε το γεγονός πως πολλές λάμπες στους δρόμους, όπου υπάρχουν, είναι καμένες, τότε συμπληρώνεται ένα «παζλ» όχι και τόσο ελκυστικό.
Παράλληλα είναι ίσως περιττό να αναφερθεί για ακόμη μία φορά πως η Περιφερειακή Ενότητα της Χαλκιδικής έχει πρόβλημα διαχείρισης, διάθεσης και βέβαια επεξεργασίας απορριμμάτων, ενώ πολλές περιοχές της δεν έχουν κεντρικό αποχετευτικό δίκτυο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κάποιοι δήμοι καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες στο πεδίο της καθαριότητας με ό,τι μέσα διαθέτουν, τα οποία δουλεύουν «υπερωρίες» το καλοκαίρι.
Γενικά η Χαλκιδική και οι υποδομές της δεν είναι και τόσο επαρκείς για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τις «ορδές» των εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών του καλοκαιριού, οι οποίοι θέλουν να παραθερίσουν απροβλημάτιστα και χωρίς εμπόδια. Η αναβάθμιση και η βελτίωση αυτών των υποδομών δεν μπορεί να προέλθει από την μονομερή φορολόγηση όσων έχουν δεύτερη κατοικία, δηλαδή εξοχικό, στη Χαλκιδική και είναι ως επί τον πλείστον κάτοικοι της Θεσσαλονίκης. Το συγκεκριμένο επαχθές μέτρο κρίθηκε αντισυνταγματικό και κατέπεσε πανηγυρικά, αναγκάζοντας πλέον την Περιφέρεια Κ. Μακεδονίας να επιστρέψει τα σχετικά ποσά, που εισπράχθηκαν, στους έχοντες δεύτερη κατοικία.
Προς την κατεύθυνση της υλοποίησης των απαραίτητων έργων, χρειάζεται η κινητοποίηση και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Θα μπορούσαν κάλλιστα μέσα από συλλογικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες, ακόμη και φορέων επιχειρήσεων, που δραστηριοποιούνται στη Χαλκιδική, να πραγματοποιούνται ορισμένες απαραίτητες παρεμβάσεις στο πεδίο της καθαριότητας, της συντήρησης ή της ενίσχυσης των υποδομών υγείας της περιοχής.
Ετσι π.χ. θα μπορούσε το μοναδικό νοσοκομείο της Χαλκιδικής, που βρίσκεται στον Πολύγυρο, να τύχει δωρεών εξοπλισμού και αναλώσιμου υλικού για να ενισχύσει τις δυνατότητές του και να μπορεί να αντεπεξέλθει καλύτερα στις ανάγκες, τόσο του καλοκαιριού, όσο και όλης της χρονιάς. Παρομοίως και τα Κέντρα Υγείας, τα οποία προσφέρουν πρώτες βοήθειες, χρειάζεται να είναι σε θέση να καλύπτουν με επάρκεια όλες τις περιπτώσεις, οι οποίες θα παρουσιαστούν.
Οι επαγγελματίες και οι επιχειρήσεις της Χαλκιδικής, που υφελούνται από τον τουρισμό και ζουν όλο το χρόνο από το εισόδημα, το οποίο αποκομίζουν το καλοκαίρι, χρειάζεται να «επιστρέψουν» στον τόπο τους ένα μέρος των χρημάτων που βγάζουν. Η μεγαλύτερη παρουσία του κράτους εννοείται πως είναι απαιτητή και αυτονόητη, αλλά και η εταιρική κοινωνική ευθύνη χρειάζεται να «ανθήσει», γιατί παραφράζοντας τη γνωστή παροιμία, «εάν δεν φροντίσεις τον τόπο σου, θα πέσει να σε πλακώσει».
[ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ, TOY Δ. Διαμαντίδη]